chłopiec z aleppo, który namalował wojnę/ sumia sukkar

Cześć!

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki "Chłopiec z Aleppo, który namalował wojnę.". Jest to jedna z cięższych książek jaką czytałam w życiu, a pisanie tej recenzji nie przychodzi mi z łatwością. Jeśli ta recenzja będzie nietypowa, chaotyczna, momentami zbyt dramatyczna, to przepraszam, nie wiem jak inaczej słowami oddać to, co czuję po tej lekturze.

Mimo niewielkiej objętości, książka ma troszkę ponad 300 stron, nie mogłam jej przeczytać za jednym razem. Czytałam po 10 stron, odkładałam, czytałam kolejne 50, potrzebowałam chwili przerwy. I to nie dlatego, że to pierwsza wstrząsająca wojenna lektura, którą miałam w rękach. Wręcz przeciwnie, książki, które dotyczą tematyki wojennej, to moje ulubione.

"(...)a chłopcy chodzą protestować i wracają późno w nocy, zmęczeni, od razu kładą się spać. Głoduję, jak wszyscy. Nie ma jedzenia. Amira codziennie pomaga mi gotować wodę w kominku. Prądu nie ma już od ośmiu dni. Żyjemy w ciemnościach."

"Chłopiec z Aleppo, który namalował wojnę" to historia czternastoletniego Adama i jego rodziny. Jesteśmy obserwatorami pierwszych miesięcy wojny w Syrii, zaczynających się od  demonstracji w Aleppo. Adam, jako narrator, opowiada nam, że zaczyna brakować jedzenia, wody, nie ma prądu. Zwykłe czynności, takie jak umycie się, nie są już możliwe. Chłopiec traci członków swojej rodziny, jest zagubiony. Codzienne strzelaniny, widok martwych ciał, krew na ulicach to nie jest coś, do czego można się przyzwyczaić. Gdy dom "chłopca z Aleppo" podczas bombardowania staje się ruiną, rusza on razem ze swoimi braćmi, siostrą Yasmine, ojcem, a także Amirą i Alim, w stronę Damaszku.

"Nie chcę już za nimi tęsknić. Chcę, by byli przy mnie. Dlaczego zabierają moich braci i siostry? Co im takiego zrobiliśmy? Ja nigdy nie zabrałem nikogo z ich rodzin."

Ta książka jest dramatyczna z dwóch powodów. Pierwszym jest oczywiście wojna i cierpienie niewinnych osób. Drugim jest sam Adam, który jest jednym z dwóch narratorów. Nie jest on zwykłym czternastolatkiem. Uwielbia malować, a także doświadcza synestezji, to znaczy widzi emocje, a także inne osoby za pomocą kolorów. I nagle, jego pełen barw świat, staje się szary i czarny. Dodatkowo, choruje on na zespół Aspergera, ma problem ze zrozumieniem świata i wojny. I powiem Wam, że nie wiem skąd autorka miała tak duże pojęcie o tej chorobie, ale oddała ją idealnie. Wiem, bo sama znam osobę, która ma Aspergera. Adam, jako narrator, wypowiada się krótkimi zdaniami, jego rozdziały są bardzo emocjonalne i prawdziwe. Znakomicie pokazują jak czuje się niewinne dziecko wrzucone w wir wojny.

"W Aleppo nie ma już kolorów. Wszystko jest szare, nawet my."

Drugą narratorką jest Yasmine, ale tylko trzy rozdziały są opowiedziane z jej perspektywy. To świetnie ukazuje różnice pomiędzy widzeniem świata przez zdrową kobietę, a nastolatka dotkniętego zespołem Aspergera.

Nie potrafię Wam oddać tego co czułam czytając "Chłopca z Aleppo, który namalował wojnę." Relacja z wojny jest bezpośrednia, nie ma tu miejsca na owijanie w bawełnę i metafory. Nie ma tu miejsca na bohaterstwo. Przewracając kolejne strony książki, czułam coraz większy ciężar na mojej piersi. Czułam jakby ktoś położył wielki głaz na moim ciele i coraz mocniej go przyciskał. Nie potrafię napisać o tej książce, że jest dobra. Właściwie, żadne słowa nie są w stanie opisać tej książki. To tego typu lektura, że czytając ją, chcecie się od niej uwolnić, a przewracając ostatnią stronę- nie możecie przestać o niej myśleć. Uważam, że jeśli niezależnie czy interesujecie się takimi tematami, czy nie, to powinniście ją przeczytać. Ja nie sięgnę po nią drugi raz, bo nie chcę znów tego przeżywać.