lata powyżej zera / anna cieplak

"A przecież niepostrzeżenie dwór dobiegł końca. W pewnej chwili każdy zaczyna opuszczać dom tylko i wyłącznie w jakimś celu. Nawet jeżeli będzie to tylko spacer, to wiadomo, że już nie idziesz sprawdzić, kto jest na trzepaku."

Dziś przychodzę do Was z recenzją bardzo nietypowej książki. Książki, która przypomniała mi moje dzieciństwo. Czytanie Bravo girl, czyli gazety, która dawała nieocenioną pomoc w zdobywaniu chłopaka i godzeniu się z przyjaciółkami.  Wychodzenie na plac zabaw żeby pograć w biegańca albo w ziemia parzy. Chodzenie do osiedlowego domu kultury na pierwsze lekcje tańca (oczywiście, hip-hop i disco dance) i do biblioteki żeby wypożyczyć kolejną część serii "Żadnych chłopaków! Wstęp tylko dla czarownic" (poważnie- ta książka była świetna!). A także słuchanie muzyki z kaset, a później z płyt na discmanie (siedząc nieruchomo żeby płyta "się nie cięła"). Wstawianie na "giegie" (Gadu-Gadu) opisów z popularnych piosenek albo dotyczących naszego humoru, jak na przykład "Najgorsza z życiowych ról- mieć na ustach uśmiech, a w sercu ból..." lub też "Faceci są jak telefon- albo zajęty albo pomyłka".

"Jeśli zdobędę kasetę tego rapera, będe mogła w opisie na Gadu-Gadu dać fragment jego piosenki. A gdy ktoś zapyta: "Co to?", odpiszę "Kawałek z nowej płyty Peji. Nie kojarzysz?"

Mogłabym godzinę pisać Wam o czasach, do których przenosi nas Anna Cieplak w "Latach powyżej zera". Główna bohaterka, Anita Szymborska, należy do "pierwszego pokolenia, które nie pamięta PRL-u i do ostatniego urodzonego bez smartfona w ręku". Opisuje nam, jako narrator, swoje życie w Będzinie od roku 2001 do 2010. Składa się ono z:  problemów szkolnych, przygód, które przeżywa ze swoją przyjaciółką Natalią Wąchałą, a także z ministrantem, Markiem oraz Gustawem. Jej życie nie jest niczym niezwykłym, najprawdopodobniej część z nas w taki sam sposób przeżywała swoje nastoletnie czasy. I o to chodzi . W tej książce akcja nie ma pierwszorzędnego znaczenia. Najważniejsze jest tło, klimat, a także wydarzenia, które w tych czasach wstrząsały światem, jak atak na WTC w 2001 roku, wstąpienie Polski do Unii Europejskiej, śmierć papieża (przez którą Anita nie mogła zagrać koncertu), wspominane mimochodem. Z jednej strony mamy tu przedstawione sytuacje, które wstrząsały światem (albo chociaż Polską), a z drugiej lokalno- rodzinne problemy.

"Wyobrażam sobie, że sama za to zapłaciłam pieniędzmi z komunii. Gdziekolwiek teraz są, jeśli kiedykolwiek naprawdę były."

Książka na pierwszy rzut oka jest tak niepozorna, że łatwo można ją przeoczyć wśród innych ustawionych na księgarnianych półkach. No i jeszcze niezagraniczny autor! I wiecie co? Uważam, że każdy powinien przeczytać "Lata powyżej zera"- Ci, którzy przeżywali swoje młodzieńcze lata w tym czasie, jak i osoby, które nawet wtedy nie były jeszcze w planach albo dopiero raczkowały. Pierwsza grupa po to, żeby przypomnieć sobie epokę, która bezpowrotnie minęła wraz z zadziwiająco szybkim rozwojem świata. Druga natomiast po to, żeby dowiedzieć się, że nie zawsze było tak jak jest teraz i że w sytuacji kiedy chcielibyście "poklikać" z przyjaciółką albo przeczytać moją recenzję musielibyście iść do kafejki internetowej.

Ta książka uświadamia i słowo "manifest", które ją określa, uważam za bardzo trafne. Język i poczucie humoru Anny Cieplak jak najbardziej wpisują się w mój gust. Nie przeszkadzały mi nawet wulgaryzmy, są użyte w takich sytuacjach, gdzie zwykłe "o, kurczę" by nie wystarczyło. Książka, mimo teoretycznego braku akcji, nie nudzi. Wiele sytuacji bardzo mnie rozśmiesza, ale też znajdą się te, przez które zatrzymamy się na chwilę i pomyślimy o swoim życiu. "Lata powyżej zera" to jeden z nielicznych tytułów, któremu nie mam nic do zarzucenia.

Sięgnijcie po nią koniecznie, jeśli chcecie dowiedzieć się (albo przypomnieć) jak wyglądało dorastanie w latach powyżej zera.