Skradzione godziny/ Maria Solar

Hiszpania. Dwa lata przed legalizacją prawa rozwodowego. Dwie rodziny. Dwójka przyjaciół. I jeden sekret, który ma ujrzeć światło dzienne.

Rosa i Damien są rodziną bardzo konserwatywną, kobieta ma tu rolę "pani domu", która nie pracuje i całe jej życie jest zależne od męża. Ich syn, Ramon, ma przyjaciela Roberto, którego rodzice są zupełnie inni, bardziej liberalni, dzieci traktują jak przyjaciół, oboje pracują i mają bardziej "nowoczesne" podejście do kwestii jaką jest małżeństwo.

"Rutyna tłamsi uczucia, sprawia, że miłość wygasa, ludzie się robią bezduszni, krzyki milkną, a to, co nienormalne, staje się normalne; rutyna doprowadza do tego, że człowiek się przyzwyczaja żyć, tak jak żyje i nie walczy o nic innego."

Pewnego dnia, dziadek Roberto, Anselmo, umiera. Nie byłoby to nic dziwnego, gdyby nie fakt, że w dłoni trzyma kartkę z napisem: "Powiedz, że mnie kochasz.". Chłopiec chowa kartkę do kieszeni, nic nikomu nie mówiąc. Jeszcze nie wie, jakie tajemnice skrywa historia niepozornej karteczki.

                   "Miłości nie można kontrolować. Ludzi nie wolno uwiązywać na sznurku.[...]

                                                   Wręcz przeciwnie, miłość jest wolna."

"Skradzione godziny" to historia o różnych obliczach miłości. O miłości młodej, przyjacielskiej, namiętnej, a także takiej, która istnieje tylko z przyzwyczajenia. Podobało mi się to, że w każdej z tych odsłon to uczucie przedstawione jest realistycznie. Nie mamy tu wykreowanej perfekcyjnej rzeczywistości, bo wszyscy wiemy, że taka nie istnieje. Zawsze pojawiają się jakieś problemy, człowiek w którymś momencie staje na rozdrożu i musi zdecydować czy iść w lewo, czy w prawo, a ta decyzja zdeterminuje jego całe przyszłe życie. Książka jest też ukazaniem przyjaźni dwóch młodych chłopaków, wspierania się w ciężkich chwilach, ich pierwszych miłości, pierwszych fizycznych zbliżeń.  

Jeśli chodzi o moją opinię- ta książka tak wciąga, że nie zauważyłam skradzionych mi przez nią godzin. Lubię obyczajówki, które niosą jakiś przekaz. Sama fabuła jest ciekawa i mimo tego, że o "tajemnicy" dowiadujemy się dosyć szybko, nie zniechęca to nas do dalszego poznawania losów bohaterów. Dodatkowo, "Skradzione godziny" bardzo wzruszają.

Ale niestety, mam też do niej parę zarzutów. Pomysł jest świetny, ale czuję się, że 250 stron to za mało, aby go rozwinąć. Istnieją wątki, które powinny być zakończone, a zostały pozostawione na pastwę losu (dosłownie i w przenośni). Autorka nie wykorzystała w pełni potencjału swojej książki- nie przeszkadzałoby mi, gdyby miała ona 500 stron, szczególnie biorąc pod uwagę to, że powieść Marii Solar czyta się przyjemnie. Druga kwestia (i ostatnia dotycząca mojego narzekania) to ostatnie zdanie książki. Wolałabym żeby go nie było. Rozumiem, ma ono nieść "nadzieję" na lepsze jutro, ale było milion lepszych sposób żeby to wyrazić. Wydaje mi się, że to ostatnie zdanie spłaszczyło historię do cielesnych pragnień człowieka, a nie o to tutaj chodziło. Może komuś się spodoba, może to było takie mrugnięcie oka do czytelnika, nie mnie oceniać, ja wolałabym żeby to zdanie nie istniało.

Podsumowując, jest to dobra książka, do pochłonięcia na jeden wieczór, bo chcemy jak najszybciej poznać całą historię bohaterów. Niestety, właśnie ta historia, jest niewykorzystanym potencjałem.