Dziewczyna, która wróciła/ Susan Lewis

     

Co byście zrobili, gdyby osoba, która zabiła Waszą córkę, wyszła z więzienia? Mścilibyście się na niej, idąc za powiedzeniem "oko za oko" czy wybaczylibyście jej? Przed takim dylematem staje Jules, matka zabitej Daisy. Do momentu śmierci córki jej życie było wspaniałe. Jej mąż Kian, był wspierającą osobą, z którą razem prowadzili bar, a lepszej córki niż Daisy nie mogli sobie wymarzyć. Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia. Ich niewinne dziecko zostaje w bestialski sposób zabite, a osoba za to odpowiedzialna, nie ponosi surowej kary. Wszystko zaczyna się sypać, a do tego morderczyni ma wyjść z więzienia lata dzień... 

Mam ogromny problem z oceną "Dziewczyny, która wróciła", bo nie wpisuje się w schematy żadnej z książkowych kategorii. Nie jest obyczajówką, brakuje jej do thrillera, a kryminałem nie jest, bo wiadomo "kto zabił". Nie wiadomo jednak w jaki sposób i czym zmotywowane było  działanie tej osoby i to zdecydowanie najciekawsza część książki. Akcja w książce jest dosyć nierównomierna- przez pierwsze 200 stron rozwija się dość leniwie, poznajemy Jules i jej rodzinę, mamy również liczne retrospekcje. To zwolnienie w pewnym momencie nabiera tempa i akcja leci na łeb, na szyję i nie zwalnia już do samego końca. Książka momentami szokuje, jednak są pewne aspekty, które mogłyby być rozwinięte o wiele lepiej.

"Choć mielizny przeszłości były torturą, im głębiej w nią wchodziła, tym łagodniej biło jej serce, a w oczach zbierało się więcej łez"

Najważniejszą rolę pełnią w tej książce bohaterowie. Jules i Kian to cudowni ludzie i rodzice, którzy traktują swoją córkę jak przyjaciółkę. Daisy jest wrażliwa, ma dobre serce, co niekiedy ma wpływ na jej naiwność. Niestety, jest ona dla mnie zbyt wyidealizowana. W wieku kilku lat organizuje spektakle charytatywne, a jako trzynastolatka zachowuje się trochę jak "stara maleńka". Lubię, gdy w książce bohaterowie zachowują się zgodnie ze swoim wiekiem, a niestety, w tym przypadku tak nie jest. Najciekawszą, ale niestety najbardziej zaprzepaszczoną postacią jest nasza morderczyni, Amelia Quentin. Patrząc się w jej oczy zaczynamy się bać, potrafi w sekundę z osoby słodkiej zamienić się w okrutną i wyrachowaną dziewczynę. Jednak jej zachowanie i charakter nie ma żadnego wytłumaczenia, czego bardzo mi brakowało. Chciałabym żeby było wyjaśnione dlaczego "Quentinówna" stała się taką osobą, dlaczego zabija Daisy. Czy się taka urodziła czy może jakieś zdarzenie z przeszłości miało na nią taki wpływ? Na to pytanie mogę tylko wzruszyć ramionami, ponieważ odpowiedzi nie znam.

Język jakim napisana jest "Dziewczyna, która wróciła" jest prosty, ale w tego typu książkach jest to raczej zaleta. Nie musimy zastanawiać się nad słownictwem i zachwycać konstrukcjami zdaniowymi, możemy po prostu pędzić przez akcję. Maleńką wadą jest to, że wszechwiedzący narrator trzecioosobowy skupia się wyłącznie na myślach Jules, pomijając Kiana, Daisy i Amelię, której umysł bardzo chciałabym zgłębić.


Podsumowując, "Dziewczyna, która wróciła" nie jest pozycją bez wad, niektóre rzeczy wydawały mi się absurdalne, ale gdybyście w tym momencie spytali się mnie czy przeczytałabym ją ponownie, znając już wszystkie jej minusy, to z pewnością odpowiedziałabym, że tak. Jest to ciekawy, choć niepełny, obraz psychologiczny matki i tego co czuje po utracie swojego jedynego dziecka, a także wyrachowanej morderczyni, która winą obarcza wszystkich, tylko nie siebie.