wszystko razem / ann brashares

Sashę i Ray'a łączy wiele rzeczy- wspólni (tak jakby, po połowie) rodzice, wspólny pokój w domu nad stawem, wspólne książki, wspólnie kończone budowle z klocków Lego. Jednak mimo tych wszystkich łączników, nigdy się nie widzieli. Dlaczego? Ponieważ ich "rodzice" się rozwiedli. Lila, mama Raya, rozstała się z ojcem Sashy, Robertem, po czym znaleźli nowych partnerów życiowych i od tego czasu robią wszystko, aby przypadkiem się nie spotkać.  Mimo tego, że Lila i Robert mają razem jeszcze trzy córki (Emmę, Mattie i Quinn), to zachowywanie dystansu nie stanowi dla nich to problemu. Ich życie jest podzielone. Urodziny wspólnej córki? Ma dwa osobne przyjęcia. Wspólny dom nad stawem? W jednym tygodniu wraz z rodzicami mieszka tam Sasha, w drugim- Ray.

"W gruncie rzeczy dziewczyna dzieliła z Rayem pokój. I łazienkę- na dobre, a przeważnie na złe. A nawet więcej. Dzieliła z nim życie, przynajmniej we własnym mniemaniu. Książki, zabawki i piasek na prześcieradłach. (...) Być może nie znała Raya, ale jakże często o nim myślała. Jakże często żyła jego życiem w tym pokoju, w tym domu należącym do nich obojga."

Czy podczas tego lata Sasha i Ray się spotkają? Czy ich rodziny po wielu latach będą w stanie ze sobą porozmawiać, tak jak robią to inni ludzie, którzy się rozwiedli? Co takiego musi się stać żeby Lila i Robert schowali honor do kieszeni i zakopali topór wojenny.

Narracja w "Wszystko razem" jest  trzecioosobowa, więc oprócz naszej głównych bohaterów, poznajemy również historię ich wspólnych sióstr. Emma, Quinn i Mattie- wchodzą w świat dorosłych, mają swoje problemy i są od siebie całkowicie inne. Bardzo spodobało mi się takie prowadzenie narracji, ponieważ jako wścibski czytelnik, lubię wiedzieć wszystko, a nie ograniczać się tylko do części bohaterów, podczas gdy cała reszta robi za "tłum". Jednak jeśli chodzi już o układ treściowy książki to uważam, że części, w których przedstawiane są losy poszczególnych postaci, powinny być w jakiś sposób oddzielone. Niestety, czasem czytałam i po chwili orientowałam się, że czytam już inny fragment historii. Sam język, którym posługuje się autorka jest prosty, ale nie zmienia to faktu, że Ann Brashares w niektórych momentach bawi się nim i wychodzi jej to zaskakująco dobrze.

Ray i Sasha to bohaterowie z krwi i kości. Mają swoje wady, zalety, ukształtowany (na tyle, na ile to możliwe w wieku 17 lat) charakter i wiedzą jakie mają oczekiwania od życia. Nie są zblazowanymi nastolatkami, których interesują tylko imprezy, znajomi i ubrania. Są wrażliwi i przejmują się problemami rodzinnymi. Autorka tak przedstawiła ich emocje, że w niektórych momentach sama je odczuwałam. Co do samego skłóconego małżeństwa- zachowywali się jak para nastolatków. W jednej sytuacji, której nie chce Wam zdradzać, ale myślę, że ten kto przeczyta, doskonale poczuje o co mi chodzi, przechodzą samych siebie. Zostali oni przedstawieni jako przeciwieństwa, ale ze złej perspektywy- on bogaty, a ona biedna. Jest tyle innych sposobów na pokazanie jak wielka przepaść jest między osobami, a najsłabszym pomysłem było właśnie stworzenie "miary" w postaci grubości portfela.

                         "Żyją po przeciwnych stronach otchłani stworzonej przez dwoje ludzi,                                                                      którzy zaciekle się nienawidzą"

Książka porusza ważne problemy- odosobnienie, zazdrość, skłócona rodzina, nienawiść, poczucie wyższości nad drugim człowiekiem. Jednak, gdy autorka porusza jakiś temat, który tak na prawdę zmienia bieg książki, to powinna bardziej się skupić na jego zakończeniu, tak żeby czytelnik był usatysfakcjonowany. Otwarte zakończenie losów Raya i Sashy nie jest w tym przypadku zaletą, ale wadą.

Jednak mimo moich zarzutów, "Wszystko razem" to bardzo ciekawa książka, którą przyjemnie się czyta. Pokazuje nam do czego może prowadzić nienawiść, ale nie robi tego nachalnie. Sami możemy wybrać, za którą "część" rodziny będziemy trzymać kciuki. Mimo przekazu jaki niesie- można się przy niej wyluzować, miło spędzić czas, a czy nie tego potrzebujemy w chłodne, już prawie zimowe, wieczory?