Dzień dobry, Północy / Lily Brooks- Dalton

Augustin to badacz gwiazd, znajdujący się na Arktyce w stacji badawczej. Sully przebywa na pokładzie statku "Aether", który przemierza kosmos. Ich losy zostają połączone przez katastrofę na Ziemi, przez którą Augie zostaje sam (oprócz dziewczynki Iris, która zostaje w stacji badawczej razem z nim, jednak nie wiemy skąd się tam wzięła, sama też niewiele mówi) na kole podbiegunowym, a Sully i pozostała część kosmonautów traci łączność z planetą. Czy jest jeszcze wspólny punkt dla ich losów? Tak. I jest nim przytłaczająca ich samotność.

Nie wiem czy z mojej strony może być to zbyt wydumana teza, ale katastrofa na Ziemi może być tu metaforą. Żadnej katastrofy nie było, ludzie nie zniknęli, jednak dla Augiego i Sully nie ma nikogo, planeta jest pusta i odczuwają przez to dotkliwy smutek, wyalienowanie, osamotnienie.

"Przez całe życie przenosił się z miejsca na miejsce i nigdy nie postarał się dowiedzieć czegoś więcej o ich kulturze, przyrodzie czy geografii, tym wszystkim, co miał przed oczami. Wydawało mu się to przemijające, banalne. Zawsze spoglądał dalej."

Przyznam szczerze, że początkowe strony lektury były dla mnie dość męczące, nie za bardzo wiedziałam, co się dzieje. Dopiero w dalszej części, gdy poznajemy naszych bohaterów, ich uczucia, historię zaczynamy się do nich przywiązywać. Dowiadujemy się czemu Augustin pozostał na Arktyce, mimo wyjazdu pozostałych naukowców i co kierowało Sully, gdy zostawiała swoją córkę i zdecydowała się na podróż kosmiczną. To, co dla innych może być zaletą, lecz dla mnie było malutką wadą było to, że niektóre momenty były troszkę "przegadane", opisy zbyt długie, jednak same w sobie napisane w ciekawy sposób, który działał na naszą wyobraźnię. Widzimy przez oczami zimną Arktykę, jej ośnieżoną powierzchnie, ale także pustkę Kosmosu, jego ogrom. Zdecydowanie druga część książki jest o wiele lepsza, więcej się dzieje, nie skupiamy się tylko na uczuciach naszych bohaterów, ale też na problemach w miejscu, w którym przebywają. 

"Zasypiając, Augie skupił się na jej oddechu i wreszcie zidentyfikował źródło gnębiącego go przez cały czas niepokoju; to była miłość"

To, co bardzo mi się podobało w "Dzień dobry, Północy" to spowicie losów naszych bohaterów tajemnicą. Krok po kroku dowiadujemy się o nich więcej, jednak czujemy niedosyt. Co to za katastrofa? Kim jest Iris, skąd wzięła się na stacji badawczej? Zakończenie też nie daje nam pewności, zostawia nas z otwartymi drzwiami. Sami musimy sobie dopowiedzieć, sfinalizować losy bohaterów w odpowiadający nam sposób. Nie była to najlżejsza lektura, ale zdecydowanie warta poznania.