Jaka piękna iluzja

Cześć! 

Dziś mam dla Was recenzję bardzo nietypowej książki. "Jaka piękna iluzja" jest wywiadem- rzeką, rozmową z Magdaleną Tulli prowadzoną przez Justynę Dąbrowską. Było to moje pierwsze zetknięcie z Panią Magdaleną, wcześniej nie miałam nawet pojęcia o jej istnieniu, czego w tym momencie żałuję. Jednak człowiek uczy się całe życie i mam zamiar nadrobić "stracony czas".

Magdalena Tulli jest pisarką i (jak głosi Wikipedia, chociaż nie zgadza się z tym sama Tulli) tłumaczką. Wielokrotnie nominowana do prestiżowej Nagrody Literackiej Nike, laureatka wielu innych nagród. Jednak w jej internetowym biogramie nie dowiemy się rzeczy, o których opowiada Justynie Dąbrowskiej.

"Ale kto to taki- ja sam? Naczynie, do którego nalało się trochę świata. Spotkanie z samym sobą jest spotkaniem ze światem, jak wszystko, czego doświadczamy."

"Jaka piękna iluzja" to książka o życiu, poruszająca każdy jego aspekt. Miłość, (nie zawsze łatwe) macierzyństwo,  praca, pisanie książek, wolności, literatura. Pomyślicie sobie- bzdura, banał, nudy. Ja sama nie wiedziałam czego się spodziewać, czytając wywiad z kimś, kogo nie znam. Jednak nieznajomość twórczości Tulli w niczym nie przeszkadza. Mimo, że wywiad dotyczy rzeczy "przyziemnych", nie jest on zbiorem frazesów. Powiedziałabym raczej, że przekazuje lub przypomina nam uniwersalne prawdy, które rządzą światem. Sama Tulli mówi o życiu nie jako pisarka, nie jako kobieta, ale jako człowiek.

Bardzo podobało mi się jak przebiegała rozmowa- wywiad. Nie była ona oparta na zadawaniu pytań (których właściwie, nie było dużo), widać, że Justyna Dąbrowska ma ogromną wiedzę na temat osoby, z którą rozmawiała. Bo właśnie, to była rozmowa. Piękna, szczera i mądra. A w czasach kiedy ludzie gadają, a nie rozmawiają, to rzadkość.

Można ją czytać albo w całości, albo częściami, w zależności jaki macie humor. "Jaka piękna iluzja" to książka, do której się wraca, po którą sięga się w różnych momentach życia i zupełnie inaczej na nią patrzy.

"Są ludzie, których obecność, ze względu na jakieś ich właściwości, pomaga nam przetrwać, przywiązujemy się właśnie do nich i stają się dla nas ważni."

Jest to lektura, który daje dużo do myślenia. W pewnych momentach śmieszy, w innych zasmuca. Zmusza nas do zatrzymania się na chwilę i rozejrzenia się wokół siebie. Na ludzi, którzy nas otaczają. Na naszą rodzinę. I co najważniejsze- na nas samych. Dwie szczerze rozmawiające ze sobą kobiety, nie na pokaz, bez zbędnego wywyższania się. Nazywają stany, emocje "po imieniu", bo tylko tak można je zrozumieć, zaakceptować. Ta rozmowa może być potraktowana jako ich terapia. "Jaka piękna iluzja" również dla mnie była czymś w stylu terapii, oderwania się od świata, by w tym samym momencie, lepiej poznać go i samą siebie.

"- Trzeba to życie jakoś przeżyć, a najlepiej da się je przeżyć w dobrym związku. Związek to poważna sprawa. 

-Przecież iluzja.

-Iluzja jest wszystkim co mamy."