KLątwa przeznaczenia / monika magoska- suchar i sylwia dubielecka

Hej! Dziś przychodzę do Was z recenzją książki, która budzi ogromne emocje, zarówno wśród tych, którzy ją czytali, jak i tych, którzy nawet nie mieli jej w swoich rękach. Czasami mam tak, że od razu wiem, że jakaś książka mi się spodoba i mówię na wstępie- "Klątwa przeznaczenia" nie należała do takich książek, ponieważ zgadzając się na jej recenzowanie, nie wiedziałam na co się piszę i byłam nastawiona dosyć sceptycznie. Po tych wszystkich negatywnych opiniach, które  i tak zawsze staram się dzielić przez pięć, bałam się, że wezmę na siebie zrecenzowanie książki, która ma ponad 800 stron i po prostu nie dam rady jej przeczytać. Jak widzicie, jestem już po lekturze. Jedyne co mnie zawiodło to to, że nie sięgnęłam po "Klątwę przeznaczenia" szybciej.

         Arienne, szesnastoletnia, niezwykle uzdolniona czarodziejka, trafia do Ravillonu. Siedzibę ma tam Związek, czyli bardzo ciekawie utworzona, męska struktura, gdzie jedną z ważniejszych ról  odgrywają Mistrzowie. Jedno zdanie opisujące Ravillon? Idąc za słowami piosenki Jamesa Browna-this is a man's world. Świat rządzony męską, nierzadko brutalną, ręką, gdzie kobieta powinna znać swoje miejsce. Co w takim miejscu robi nasza niewinna bohaterka? Uciekając przed przeznaczeniem wpada prosto w jego łapy...

      W Twierdzy każdy z Mistrzów ma swoją Domenę- może być nią walka, polowanie, zielarstwo, magia. Arienne staje się Milady najbardziej niebezpiecznego Mistrza, Severa, który otacza ją swoim protektoratem. A wszystko zaczyna się od bardzo nieprzyjemnego zdarzenia...

"To świat mężczyzn. Tak było i jest. Tu rządzi męska ręka, siła i miecz. I dotyczy to jedynie Ravillonu, ale całego Kontynentu. Jeśli myślałaś do tej pory, że jest inaczej, to ten, który cię wychował, bardzo cię skrzywdził."

        To co teraz napiszę może być spoilerem, ale to właśnie to sprawiło, że "Klątwa przeznaczenia" jest "na ustach", często powodując silne emocje. Severo podczas pierwszego spotkania z Arienne gwałci ją na oczach wszystkich. Nie robi tego z własnej woli, ale napędzany okrzykami innych członków Związku, którzy wyśmialiby go, gdyby odmówił. Takimi zasadami rządzi się własnie Ravillon. Przez tą scenę, która zajmuje pół strony, autorki miały wiele nieprzyjemności. Zarzucano im, że poniżają kobiety, że co by było, gdyby ich dzieci to przeczytały, że popierają gwałt. I wiecie co? Czy ktoś pomyślałby, że George R. R. Martin popiera kazirodztwo? Albo, że Colleen Hoover w "It ends with us" kibicuje przemocy domowej? A może Nabokov wspiera pedofilię? Nie, bo takie zarzuty są  bezzasadne i nieracjonalne. Dlaczego więc mówi się, że autorki promują gwałt? "No bo to takie bez sensu, że Arienne nie przejmuje się tym gwałtem i wpada w ramiona Severa!". Słucham? Nie wiem, może czytaliśmy inną książkę, ale ja to postrzegam zupełnie inaczej. "Klątwa przeznaczenia" to gruby, ponad 800 stronnicowy tom, gdzie nic nie dzieje się nagle. Arienne tkwi u boku swojego Mistrza, bo nie ma wyboru. Milady, z których Mistrz ściągnie swój Znak, trafia do Podziemia, a to oznacza śmierć. Nasza bohaterka jest przez długi czas bardzo nieufna w stosunku do Severa, nie wpada w jego ramiona, boi się go. I owszem, zgadzam się, gwałt to jest coś okropnego i bardzo brutalnego. Ale książka ma przede wszystkim spełniać jedną funkcję- ma zadziwiać, ma grać na naszych emocjach, a to "Klątwa przeznaczenia" robi bez dwóch zdań.

"I do tego jeszcze ta struktura Związku. To chyba najbardziej przerażający aspekt. Zaledwie kilkadziesiąt kobiet na ponad dwa tysiące mężczyzn i wszystkie tu obecne zabiegające o względy płci przeciwnej po to, aby awansować. I tylko można się domyślać, jakie zabiegi stosują, aby zdobyć uprawniony cel."

         Poza tym, mamy inne czasy, gdzie kobiety nie miały takiej pozycji jak dzisiaj. Przedstawicielki płci żeńskiej miały zadowalać swojego mężczyznę, wspierać go i być na jego polecenie, bo to on zapewniał im byt. Nie możemy zapominać o tym, że fabuła książki nie ma miejsca w XXI wieku, ale w czasach średniowiecza. To może oburzać, zapewne dwie strony tego dziwnego "konfliktu", który powstał wokół "Klątwy", mają swoje argumenty i racje, ale to jest fikcja. Nie można przez pryzmat czyjejś twórczości, obrażać drugiego człowieka.

"Bez względu na to, gdzie jesteś, Arienne, czy tu, czy na Kontynencie, zasada jest zawsze ta sama. Nieważne, jaką bronią tego dokonasz, ale jak już okiełznasz i zdobędziesz mężczyznę, traktuj go, jakby był władcą świata, a tymczasem on nawet nie zauważy, kiedy to ty zaczniesz nim rządzić."

      Gdy już wylałam swoje frustracje, to czas na coś milszego. Ravillon, Związek i jego cała struktura, jest czymś co jest genialne wykreowane. Autorki zadbały o każdy, najmniejszy szczegół, dzięki czemu czytając, możemy poczuć się jakbyśmy byli na miejscu i razem z bohaterami kroczyli zimnymi korytarzami Twierdzy. Cała hierarchia Związku, zależności pomiędzy Mistrzami, jest czymś bardzo ciekawym. Pomijając już wątek "romansu", który każdy oceni wobec swoich kryteriów, w książce dzieje się dużo więcej! Dla mnie relacja między Severem, a Arienne nie grała pierwszych skrzypiec. Fabuła to wiele więcej niż romans, więc jeśli nie jesteście ciekawi "zakazanego związku" naszych bohaterów, to warto sięgnąć po "Klątwę" właśnie ze względu na te wątki. Niesamowite jest to, że autorki stworzyły tak rozbudowany świat od podstaw, za co należą  im się ogromne brawa, bo ostatni raz się spotkałam z takim czymś czytając książki z serii "The bone season" Samanthy Shannon.

         Podobało mi się też to, że na początku nie wiemy zbyt dużo o naszych bohaterach. Nie wiemy skąd pochodzą, kim tak na prawdę są, a ich tajemnice są odkrywane częściowo. Postaci drugoplanowe nie zostały zlekceważone, jak to często bywa. Są one bardzo dobrze wykreowane, mają swoje wyjątkowe cechy, które pozwalają na ich odróżnienie od siebie. Najbardziej przypadli mi do gustu oczywiście wierni przyjaciele Severa, Ven i Tessi.

        Język, którym operują autorki, to jest dosyć specyficzny i na samym początku miałam problem z narracją. W niektórych momentach jest ona trzecioosobowa, w innych pierwszoosobowa, co sprawiało, że ciężko było mi się przestawić. Jednak w trakcie lektury zupełnie przestało mi to przeszkadzać, stwierdziłam nawet, że był to dosyć ciekawy zabieg, bo mogliśmy dowiedzieć się, co sądzą bohaterowie o danym wydarzeniu, bez potrzeby opisywania go ponownie. Język jest ostry, brutalny, czasem nawet wulgarny, chociaż występuje to w większym natężeniu na pierwszych stronach "Klątwy przeznaczenia". Dlatego uważam, że nie jest to książka dla młodszych czytelników.

          "Klątwa przeznaczenia"  sprawiła, że już nigdy nie uwierzę negatywnym recenzjom książki, dopóki sama jej nie przeczytam. Ta opowieść wciąga, zaskakuje i zadziwia. Nie ma nawet potrzeby łagodniejszego  oceniania jej przez pryzmat debiutu. Książka obroni się tak czy siak. Uważam, że ocenianie tak rozbudowanego świata przez pryzmat jednej sceny, to nieporozumienie.