Owoce Lukrecji/ Laura Adori

O pierwszej części serii o Lukrecji pisałam Wam tutaj, "Owoce Lukrecji" są kontynuacją jej przygód.Tak w skrócie, jeśli nie wiecie zupełnie o czym pierwsza część- Lukrecja jest szaloną czterdziestolatką (po jej zachowaniu nie zorientowalibyście się, że ma tyle lat), która w pod wpływem impulsu zostawia słoneczne Włochy i przeprowadza się do Warszawy. Bohaterka uwielbia zapachy i gotowanie, zakłada bloga o niezwykłych smakach, który szybko czasie staje się bardzo popularny. Lukrecja, wraz ze swoimi przyjaciółkami, Werą i Claudyną, przemierza ulice Warszawy, próbuje nowych smaków, rozwija się kulinarnie, organizuje "kolacje dla samotnych", przeżywając przy tym miłosne wzloty i upadki. Nie mogę nie wspomnieć o tym, że Lukrecja poznaje Konstantego,  z którym związek rozwija się w "Owocach Lukrecji", bo głównie na tym opiera się druga część. 

"Zamiast analizować, czy z logicznego punktu widzenia coś miłego, co trwa, ma szansę przetrwać, możesz po prostu rozkoszować się  tym, co czujesz w danej chwili."

Nasza główna bohaterka i jej dwie przyjaciółki są niesamowicie pozytywnymi osobami. Mają mnóstwo pomysłów, wspierają się nawzajem. Uwielbiam je! Kobiety wiedzą czego chcą, czego pragną i dążą do spełnienia swoich marzeń. Mimo tego, że ich życie nie zawsze jest usłane różami, potrafią po porażce podnieść się i zacząć "nowe" życie.Podoba mi się to, że Lukrecja pokazuje nam, że jeśli się czegoś wystarczająco chce, to można to osiągnąć, a nasza praca, może być jednocześnie pasją. Natomiast, postać Konstantego, chłopaka Lukrecji, jest jedną z gorszych męskich postaci z jakimi miałam do czynienia. Zmienia się to na końcu, okazuje się, że jednak nie jest taki zły, ale przez niemalże całą książkę miałam ochotę nim potrząsnąć i powiedzieć żeby nie był już taką ciepłą kluchą. Czasami czytając jego kwestie, łapałam się za głowę. Nie chodzi tu o to, że Konstanty jest nieuprzejmy, po prostu troszkę za bardzo filozofuje i brakuje mu "jaj".


Laura Adori pisze bardzo przyjemnym językiem, przez co płynie się przez strony "Owoców Lukrecji". Jednak dla mnie wadą było wplatanie zbyt dużej ilości wyrazów obcojęzycznych. Rozumiem, nasze bohaterki są "obywatelkami świata" i są bardzo nowoczesne, ale to, że Lukrecja "apdejtuje" przyjaciółkom rozmów sytuacji lub zamiast "o tak" mówi "oł yes", troszkę grało mi na nerwach. Jednak, autorka ma bardzo przyjemne poczucie humoru, przez co czasem uśmiechniemy się poczytując historię Lukrecji.

"Podstawowa zasada zdrowego człowieka: nie trać energii na przeżywanie katastrof, które jeszcze się nie wydarzyły."

Jeśli chodzi o zgrzyty jakie miałam przy czytaniu tej książki- to tak jak wspomniałam, angielskie słownictwo, wspomnienie "doktora" Zięby, zbyt "ekologiczne" podejście do żywienia niektórych bohaterów i ciągłe sprawdzanie horoskopów przez Lukrecje. Z drugiej strony, nie wiem czy autorka w pewien sposób nie chciała po prostu zakpić z tych rzeczy i mrugnąć do czytelnika, przez co nie mogę zakwalifikować tych kwestii jednoznacznie za wady.

"Owoce Lukrecji" nie są ambitną literaturą, nie jest to książka "z wyższej półki", ale dzięki temu, możemy utożsamiać się z Lukrecją i jej problemami. Więc jeśli:

  - chcecie się zrelaksować i odpocząć po długim dniu w pracy/ szkole/ na studiach

  - poprawić sobie humor

  - oderwać się od cięższych powieści

  - zmotywować do działania

to przygody Lukrecji, zarówno pierwsza, jak i druga część, jest dla Was! Ja spędziłam z nią bardzo przyjemnie czas i zregenerowałam umysł po ciężkim okresie na studiach.